Czterech chłopców ze szkolnego koła historycznego prowadzonego przez panią Jadwigę Tomaszewską brało udział w  etapie rejonowym wojewódzkiego konkursu historycznego, który odbywał się 11 stycznia br. w naszej szkole. Po napisaniu prac nastroje optymistyczne, czekamy na oficjalne wyniki :)

W wieku 91 lat zmarł na Florydzie gen. Zdzisław Julian Starostecki, konstruktor głowicy pocisku antyrakietowego Patriot.

W historii drugiej wojny światowej zapisał się jako inicjator słynnej szarży czołgowej na niemieckie bunkry podczas bitwy o Monte Cassino. O śmierci gen. Starosteckiego 31 grudnia 2010 roku poinformował PAP mieszkający w Sarasocie na Florydzie jego syn Andrzej Starostecki.

- Byłem przy śmierci mojego ojca, który zmarł w spokoju w objęciach swojej żony, 64-letniej Ireny. Był prawdziwym polskim patriotą, lojalnym do samego końca. Umarł kilka minut przed nadejściem nowego roku - powiedział PAP Starostecki.

Mieszkający od 1952 r. w Stanach Zjednoczonych weteran II wojny światowej, więzień łagrów, żołnierz 2. Korpusu, mianowany został na stopień generała brygady 11 listopada 2009 roku przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego.

Zdzisław Julian Starostecki jako absolwent inżynierii na Stevens Institute of Technology w Hoboken w stanie New Jersey w 1960 r. dostał się do Centrum Badań Obronnych Armii USA (Defense Department Research and Development Center) w Dover w New Jersey. Pracował m.in. przy konstrukcji pocisków do dział zdolnych przenosić głowice jądrowe oraz przy budowie rakiet przeciwpancernych.

Współtwórca rakiety Patriot

Na początku lat 80. stanął na czele 40-osobowej grupy, opracowującej radar i głowicę bojową rakiety do zwalczania celów powietrznych na znacznych wysokościach, znanej obecnie jako Patriot. Antyrakiety chrzest bojowy przeszły w trakcie operacji "Pustynna Burza" w 1991 r. w Zatoce Perskiej.

W wywiadzie, udzielonym w 2007 roku chicagowskiemu "Dziennikowi Związkowemu" Starostecki podkreślił, iż powstanie głowicy było zasługą całego zespołu inżynierów. - Ja mogę się przyznać do autorstwa głowicy w jakichś 75-80 procentach. Moją koncepcją był między innymi żyroskop oraz koder i dekoder - stwierdził.

Po parafowaniu umowy w 2008 r. ze Stanami Zjednoczonymi w sprawie tarczy antyrakietowej gen. Starostecki wyraził opinię, że "zdecydowanie popiera ideę udostępnienia Patriotów Polsce, i to bez względu na rosyjskie obiekcje".

Zdzisław J. Starostecki urodził się 8 lutego 1919 r. w Łodzi. Były kadet korpusu w Chełmie w czasie kampanii wrześniowej walczył w Samodzielnej Grupie Operacyjnej Polesie gen. Franciszka Kleeberga, również w jej ostatniej bitwie pod Kockiem.

W 1940 r., podczas próby przedostania się do polskich sił zbrojnych we Francji, został ujęty przez NKWD. Postawiono mu zarzut szpiegostwa na rzecz Stanów Zjednoczonych, przez co trafił na osiem lat do sowieckich łagrów na Syberii. Po próbie ucieczki Starostecki został przydzielony do kopalni złota na Kołymie, gdzie zetknął się z rozstrzelanym później Aleksandrem Swanidze, bratem pierwszej żony Stalina. Z łagru wyszedł dzięki amnestii, przewidzianej polsko-radzieckim układem z 1941 roku. Następnie dotarł do ośrodka formowania armii polskiej w Tockoje, a po ewakuacji do Iraku ukończył w 1942 roku szkołę podchorążych.

W walkach II Korpusu we Włoszech uczestniczył w składzie 4. pułku pancernego "Skorpion". 17 maja 1944 roku, w trakcie drugiego polskiego natarcia na Monte Cassino, pułk ten miał wesprzeć piechotę, atakującą kluczowe w systemie obrony wzgórze, nazwane Widmem. W kwietniu 1945 roku Starostecki został ciężko ranny pod Bolonią - groziła mu amputacji nogi. Został zdemobilizowany w stopniu porucznika, odznaczono go orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych.

Po wojnie zamieszkał w Londynie, po czym w 1952 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Starostecki, który na emeryturę przeszedł w 1987 r., działał społecznie w organizacjach polonijnych, zwłaszcza na Florydzie. gdzie mieszkał do śmierci. Ma dwóch dorosłych synów.

źródło: polskieradio.pl

Roman Dmowski, jeden z najwybitniejszych polityków w naszej historii, był wielkim przyjacielem rodziny Lutosławskich. Bywał nie raz w Drozdowie. Spędził tu ostatnie pół roku swego życia pod opieką Mieczysława i Marii z Lutosławskich Niklewiczów i tu umarł 2 stycznia 1939 roku. Do końca pozostał niekwestionowanym liderem Narodowej Demokracji. Pochowany został na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie w grobowcu rodzinnym. Według organizatorów, w pogrzebie mogło wziąć udział nawet 200 tysięcy osób, co czyniłoby go największą manifestacją narodową okresu międzywojennego.
Za zasługi na rzecz niepodległości oraz za przyczynienie się do rozwoju polskiej świadomości narodowej, Roman Dmowski został w styczniu 1999 roku, w 60 rocznicę śmierci uczczony przez Sejm RP jako mąż stanu, specjalną uchwałą.

W podjętej Uchwale o uczczeniu pamięci Romana Dmowskiego Sejm RP podkreślał m.in., że „Jako reprezentant zmartwychwstałej Rzeczypospolitej na konferencji w Wersalu przyczynił się w stopniu decydującym do ukształtowania naszych granic, a zwłaszcza granicy zachodniej”. Niewątpliwie kluczowe dla działań Dmowskiego na rzecz niepodległej Polski okazały się jego starania w Paryżu w latach 1917-19. Niektórzy oponenci próbują czasem zarzucać mu prorosyjskość i dążność do podporządkowania ziem polskich Rosji, ale przecież – jak podkreślał na kartach opublikowanej kilka lat później pracy „Polityka polska i odbudowanie państwa” – „polityką niepodległości nie jest ta, która o niej mówi, ani nawet ta, która jej tylko chce, jeno ta, która do niej prowadzi i ma jakiekolwiek widoki do prowadzenia”. Odwołując się do tej zasady nie wyrzekał się idei niepodległości, lecz uważnie ważył słowa dostosowując oczekiwania do aktualnych możliwości ich realizacji.

"W opublikowanym w 1939 roku wspomnieniu o Romanie Dmowskim prof. Władysław Konopczyński zapisał m.in. „Mąż stanu, który po wojnie światowej wprowadził swój naród między zwycięzców, wywalczył dlań Pomorze, Wielkopolskę i Śląsk, wygrał spór o Lwów, rozstrzygnął na rzecz Polski sprawę wileńską, wyzwolił miliony, milionom dał miliardy, został z dalszego państwowego życia Rzeczplospolitej wykreślony”

"Nie tylko polskie Termopile... Wizna w latach 1939-1945", taki tytuł nosi najnowsza publikacja wydana przez Stowarzyszenie "Wizna 1939". 19 grudnia 2010r. odbyła się prezentacja książki.

Na spotkanie zorganizowane w sali Stowarzyszenia przy Pl. Raginisa 3, w mroźne, przedświąteczne przedpołudnie przybyła spora grupa mieszkańców Wizny i innych zaproszonych gości. Na prezentację książki przybyło też kilka osób, które brało udział w projekcie, i których wspomnienia zostały zarejestrowane. Swoją obecnością zaszczycił nas gość specjalny spotkania, historyk, prof. Adam Czesław Dobroński, który zaprezentował publiczności wykład na temat historii Wizny w okresie wojny, a także odniósł się do wydanej właśnie publikacji, podkreślając, że jest to cenne źródło wiedzy także dla historyków. Wydana pozycja stanowi uzupełnienie i podsumowanie wystawy multimedialnej, zorganizowanej w lokalu na podstawie zebranych nagrań i wywiadów. Albumowa forma wydawnictwa, spora ilość zdjęć archiwalnych, ale przede wszystkim wyjątkowa treść, w sposób naturalny wzbudziła duże zainteresowanie wśród obecnych na sali osób.
Dystrybucja książki rozpocznie się bezpośrednio po okresie świątecznym.

relacja ze spotkania w siedzibie Stowarzyszenia Wizna 1939

W niedzielę, 19 grudnia 2010r., w wieku 95 lat zmarł Władysław Stopiński, jeden z obrońców Westerplatte we wrześniu 1939 roku.